-
استان چهارمحال و بختیاری با مساحت حدود 16533 کیلومتر مربع که تقریباً یک درصد از مساحت کل کشور را شامل می شود، در جنوب غربی کشور در محدوده رشته کوه های زاگرس قرار گرفته است.
چهارمحال و بختیاری، بیست و دومین استان کشور از نظر مساحت می باشد که بین ۳۱ درجه و ۹ دقیقه تا ۳۲درجه و ۳۸ دقیقه عرض شمالی و ۴۹ درجه و ۳۰ دقیقه تا ۵۱ درجه و ۲۶ دقیقه طول شرقی گرینویچ قرار دارد.
این استان از سمت شمال و شرق به استان اصفهان، از جنوب به استان کهکیلویه و بویراحمد و از غرب به استان خوزستان و از سمت شمال غربی به استان لرستان محدود می شود.
بر اساس آخرین تقسیمات سیاسی کشور، استان چهارمحال و بختیاری دارای 9 شهرستان به نام های شهرکرد، اردل، بروجن، بن، سامان، فارسان، کوهرنگ، کیار، و لردگان می باشد.
( طبق مصوبه جلسه مورخ 29/9/1391 هیأت وزیران، شهرستان سامان به مرکزیت شهر سامان، و شهرستان بن به مرکزیت شهر بن، در تابعیت استان چهارمحال و بختیاری ایجاد شد. )
شهرکرد؛ مرکز استان چهارمحال و بختیاری، بیش از 1991 متر از سطح دریا ارتفاع دارد و به عنوان مرتفع ترین مرکز استان کشور ایران، به « بام ایران » معروف است.
در بین شهرستان های استان چهارمحال و بختیاری، بیشترین مساحت را شهرستان کوهرنگ با 3790 کیلومتر مربع و کمترین مساحت را شهرستان فارسان با 5/565 کیلومتر مربع دارا می باشد.
این استان محل اصلی ییلاق عشایر بختیاری است و مردم آن به زبان های فارسی، ترکی قشقائی و گویش بختیاری تکلم می کنند.
نام « چهارمحال و بختیاری » اشاره به دو بخش چهارمحال و منطقه بختیاری دارد.
« چهارمحال » بخشی روستانشین میان اصفهان و منطقه بختیاری بود که از چهار ناحیه لار، کیار، میزدج و گندمان تشکیل می شد ( در تقسیمات کنونی استان؛ لار در شهرستان شهرکرد، کیار در شهرستان کیار، میزدج در شهرستان فارسان و گندمان در شهرستان بروجن قرار می‌گیرد. ) و « بختیاری » هم شامل شهرستان های کوهرنگ، فارسان، اردل و لردگان می‌باشد.
بر اساس آخرین نتایج سرشماری سال 1385، استان چهارمحال و بختیاری با متوسط رشد سالیانه 2/1 درصد 857910 نفر بوده که از این تعداد 431646 نفر مرد و 426264 نفر زن می باشد.
طبق آخرین اطلاعات از کل جمعیت استان 100% مردم این استان، مسلمان و با توجه به شواهد مسلم تاریخی و آثار موجود می توان گفت که در دوران حکومت خلفای عباسی بعد از یاران و پیروان خاندان عترت که خانوادگی و فامیلی به ائمه اطهار (ع) و اولاد علی (ع) عشق می ورزیدند و مذهب شیعه داشتند.
بختیاری ها اولین قوم ایرانی بودند که به طور عام و همه گیر با آغوش باز مذهب شیعه را پذیرفتند.
تشیع ناب و اعتقادات خالص و توسل به ائمه اطهار (ع) و احترام به سادات و پایبندی به شریعت محمدی (ص) و سیره علوی (ع) از آنها مردمانی با اخلاق نیکو، دیندارانی پارسا و مجاهدانی بزرگ ساخته است.
استان چهارمحال و بختياري تاريخي كهن دارد، پژوهش هاي علمي و كندوكاوهاي باستان شناسي، آثار و نشانه هاي متنوع و مختلف از سير تكويني فرهنگ و تمدن ساكنين قديمي اين منطقه و وجود ابنیه و آثار تاریخی به جا مانده و پیدایش مسکوکات و اشیاء فلزی از ادوار مختلف ایلامی، هخامنشی، سلوکی، اشکانی و ساسانی، گواه قدمت تاريخ اين سرزمين باستاني بوده و برگ هایي از تاريخ 9 هزار ساله اين منطقه را ورق مي زند و مؤید این مدعاست که این منطقه در دوران قبل از اسلام تا تسلط اعراب، منطقه دارای فرهنگ و سوابق درخشان تاریخی است.
استان چهارمحال و بختیاری، علاوه بر اینکه محل رشد و بالندگی علما و شعرا و عرفای فراوان و بنامی منجمله؛ حضرت آیت اله سید ابوالقاسم نجفی حسینی دهکردی(ره) ( صاحب کتاب منبرالوسیله و ... )، میرزا حبیب دستان بنی، ميرزا نوراله عمان ساماني ( صاحب گنجینه الاسرار )، میرزا ابوالفتح خان دهقان سامانی ( صاحب شکرستان و هزار و یک شب )، آصف قهفرخی، پژمان بختیاری، داراب افسر بختیاری، قطره سامانی ( صاحب مختارنامه که بر یکصد و پنجاه هزار بیت بالغ می گردد. )، دفتری، نیره، واهب بختیاری ( معاصر شاه عباس صفوی )، محرم قهفرخی و ... می باشد، از لحاظ جاذبه های گردشگری و طبیعی و شاهکارهای خلقت هم، منشاء دو رودخانه بزرگ کشور ( زاینده رود و کارون ) بوده و سرزمین شاهکارهای خلقت و زیباییهای طبیعی به شمار می آید که می تواند سالانه میلیون ها گردشگر را از سراسر کشور و حتی دنیا به خود جذب نماید.
این استان دارای دو منطقه جلگه ای و کوهستانی است.
منطقه جلگه ای آن را مزارع سبز و خرم و باغ های وسیع و منطقه کوهستانی آن را بخشی از رشته کوههای زاگرس تشکیل می دهد.
زردکوه با 5484 متر ارتفاع، از بلند ترین نقاط استان چهارمحال و بختیاری است و دو رودخانه بزرگ زاینده رود و کارون از یخچال های دائمی آن سرچشمه می گیرند.
موقعيت خاص جغرافيائي و شرايط توپوگرافيكي و برخورداري اين استان از اقليم معتدل و مناسب، نزولات مناسب آسماني و تنوع پوشش گياهي بويژه در فصل تابستان و بهار، همراه با تنوع آب و هواي كوهستاني، طبیعت بکر و زیبا، دشت های پراكنده و سرسبز و پر گل و هوای مطبوع و خنک به خصوص در فصل های بهار و تابستان، وجود ارتفاعات بلند، كوههاي سربه فلك كشيده هم چون زردكوه با هواي پاك و مطبوع، در كنار چهچهه مرغان خوش الحان، زيبائي گلهاي رنگارنگ و اراضي سرسبز و مناطق جنگلي ( با وسعتي بالغ بر 307 هزار هكتار با گونه هاي متعدد گياهي )، تالابهاي گوناگون و جذاب ( و مسير مهاجرت پرندگان آبزي )، منابع آبي فراوان رودها و چشمه هاي گوارا ( با در اختبار داشتن 10 درصد منابع آبی کشور )، زيستگاههاي وحوش با تعدد زيست گونه هاي جانوري و ... به عنوان زيباترين جلوه هاي طبيعی و گنجينه هاي ارزشمند، از ديگر نعمت هاي خدادادي اين ديار به شمار مي آيد.
از مهمترین جاذبه های گوناگون زیارتی، تاریخی، گردشگری و طبیعی این استان می توان آستان مقدس چند تن از حضرات امامزادگان (ع)، همچون؛ حضرات امامزادگان حلیمه خاتون و حکیمه خاتون (ع) شهرکرد، حضرت امامزاده حمزه علي (ع) بلداجی، حضرت امامزاده سيد بهاء الدين محمد (ع) شیخ شبان، حضرت امامزاده سيد محمد (ع) بارده و ...، حاشیه زیبای رودخانه زاینده رود، حاشیه جذاب رودخانه کارون، موزه های باستان شناسی و مردم شناسی، قلعه تاریخی چالشتر، خانه آزاده چالشتر، قلعه دزك، پل زمانخان، دشت لاله هاي واژگون، تالاب بین المللی چغاخور، تالاب گندمان، آبشار تونل كوهرنگ، آبشار شیخ علیخان، آبشار دره عشق، آبشار آتشگاه، غار يخي چما، غار سراب، چشمه ديمه، چشمه برم، چشمه هاي مولا و سرداب، منطقه حفاظت شده تنگ صیاد، منطقه حفاظت شده سبزکوه، گردشگاه سیاسرد، گردشگاه پیرغار (و کتیبه و سنگ نوشته های مشروطیت)، پارك جنگلي پروز و ... را نام برد.
آثار و ابنيه هاي تاریخی با سبك معماري اسلامي (از آثار ديرين دوره اسلامي)، صنايع دستي عشاير بختياري و دستبافتهاي روستائيان (مانند فرش دستباف چالشتری [با معروفيت جهاني که سالهاست كه جای خود را در بازارهای مناطق مجاور و جانبي باز كرده]، قالي، قاليچه، گليم، جاجيم، خورجين، چوغا، سياه چادر، وريس، كلاه و دستکش، پلاس، كمچه دان و ...) و غیره از دیگر جاذبه های این استان است.